مرور صفحه نخست روزنامه‌های اقتصادی کشور

جوانب یک تصمیم استراتژیک

پاسخ زنگنه به وزیر انرژی عربستان

روزنامه دنیای اقتصاد در گزارشی با عنوان پاسخ زنگنه به وزیر انرژی عربستان نوشت: در نشست ۱۷۶ اوپک چه اتفاقی افتاد که با مخالفت قاطع ایران مواجه شد؟ در این نشست به نظر می‌رسید همه چیز از پیش تعیین شده‌ و اوپک و متحدانش توافق کاهش تولید را به مدت ۹ ماه تمدید خواهد کرد چراکه سران عربستان و روسیه چند روز پیش از نشست اوپک در حاشیه اجلاس جی۲۰ برای تمدید توافق نفتی کاهش تولید اوپک‌پلاس به مدت ۹ ماه توافق کرده بودند. این موضوع باعث شد ایران نسبت به فرآیند تصمیم‌گیری‌ها در اوپک اعتراض کرده و آن را «تصمیم‌سازی» بخواند. زنگنه می‌گوید: «‌ما مهر لاستیکی نیستیم که زیر تصمیم‌هایی که جای دیگر گرفته می‌شود را ‌امضا کنیم. اوپک ۱۴ عضو دارد و همه دارای حق‌رای مساوی هستند. تصمیم‌های اوپک باید با اجماع گرفته شود.» زنگنه بر این باور است حرف‌هایش درباره «تکروی» و خطر «یکجانبه‌گرایی در اوپک» به خوبی شنیده شده؛ او می‌گوید آنقدر به تکرار اعتراضات خود در دیدار با ‌مقامات مختلف اوپک در روز نشست ادامه دادم تا «به من پیغام دادند و ‌خواهش کردند دیگر این موضوع را در گفت‌وگوهای خود بیان نکنید. آنها گفتند ما حرف‌های شما را شنیدیم و پیام دریافت شد.»هرچند ایران با تمدید توافق نفتی موافق بوده، اما نگرانی‌هایی نسبت به تصویب اساسنامه همکاری مشترک اوپک و غیراوپک داشته است. وزیر نفت می‌گوید: «ما نگران‌ بودیم سازمانی تشکیل شود که جای اوپک بنشیند و عده‌ای در شرایطی که ایران وضعیت خاصی دارد اوپک را یدک بکشند و دنبال خود ببرند.» این نگرانی موجب شد مخالفت ایران با امضای اساسنامه تا آنجا ادامه یابد که به گفته وزیر نفت «پس از ساعت‌ها بحث طولانی آنچه ایران می‌خواست پذیرفته شد.» به این معنا که تشکیلات جدیدی به‌وجود نخواهد آمد، بلکه گفت‌وگوی بین اوپک و غیراوپکی‌ها شکل خواهد گرفت؛ تصمیم‌های این منشور تعهدآور نیست، پیوستن به آن داوطلبانه است، ریاست آن به‌صورت سالانه و چرخشی است، بنابراین دائمی نیست.

سرنوشت فاز 11

 تعادل  هم در مطلبی با عنوان جوانب یک تصمیم استراتژیک نوشت: سکوتی که مدت‌ها در خصوص سرنوشت فاز 11 دیده می‌شد، به وضوح نشانی از نیاز تصمیم‌گیران برای بررسی بیشتر داشت. شکست این سکوت توسط وزیر نفت این تئوری را ثابت کرد.زنگنه شامگاه یکشنبه درباره طرح توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی توضیح داد: از روز نخست قرارداد با سه پیمانکار امضا شد، به‌طوری که شرکت فرانسوی توتال ۵۰ درصد، شاخه بین‌المللی شرکت ملی نفت چین (سی‌ان‌پی‌سی‌آی) ۳۰ درصد و پتروپارس ایران ۲۰ درصد سهم داشت. قرار ما در قرارداد این بود که اگر توتال بگوید اجرا غیرممکن است قرارداد به علت تحریم‌ها به طرف چینی منتقل شود، یعنی سهم چین ۸۰ درصد شود. از شهریورماه پارسال تاکنون چین ۸۰ درصد سهم دارد و باید کار خود را آغاز کرده باشد، اما کار را به هر دلیلی اجرا نکرد.وزیر نفت تاکید کرد: ما اکنون باید تکلیف‌مان را با چین مشخص کنیم، آنها یا باید از این قرارداد خارج شوند که در این صورت کل قرارداد به پتروپارس منتقل می‌شود و در نتیجه باید برای توسعه آن پول فراهم کنیم که اکنون تصمیم‌گیری در این باره در دستور کار سران سه قوه است.

در ادامه این گزارش آمده:اسدالله قره‌خانی، سخنگوی کمیسیون انرژی مجلس و نماینده مردم علی‌آباد کتول استان گلستان در این باره به «تعادل» می‌گوید: «با توجه به آنکه مبلغ قرارداد پروژه فاز 11 پارس جنوبی بالا است (6 میلیارد دلار)، اجرای پروژه در نقطه صفر مرزی است و بازپرداخت قرارداد نیز طولانی‌مدت بوده و شرکت‌های داخلی از نظر مالی توانایی برآمدن از عهده قراردادهای طولانی مدت اینچنینی را ندارند، تصمیم‌گیری درباره این پروژه در سطح سران 3 قوه از نظر بنده خوب است. غلامحسین نجابت مدیرعامل اسبق شرکت ملی صنایع پتروشیمی که تجربه مدیریت در سطوح بالای صنعت نفت را دارد در مورد اینکه آیا واگذاری تصمیم در مورد فاز 11 به سران سه‌قوه کار درستی است به «تعادل» می‌گوید: «از آنجایی که این یک تصمیم استراتژیک است چنین ساز و کاری می‌تواند کمک‌کننده باشد. اگر قرار باشد شرکت‌های ایرانی پروژه را اجرا بکنند برای پیشبرد کارشان اگر مصوبه‌ای از سران سه قوه وجود داشته باشد بسیار موثر خواهد بود»با آقای نجابت کمی در مورد اینکه آیا شرکت‌های ایرانی به جد توان اجرای این پروژه را خواهند داشت و اینکه آیا سپردن کارها به این ترتیب به شرکت‌های ایرانی، انگیزه فعالیت رقابتی از آنها را نمی‌گیرد هم گپ زدیم. مهندس نجابت اعتقاد دارد شرکت‌های ایرانی هر چند با هزینه و زمان بیشتر می‌توانند پروژه را انجام بدهند و در وضعیتی که ما در شرایط تحریم هستیم و پروژه یک پروژه مرزی است، نباید معطل کنیم و باید با همین شرایط با داخلی‌ها جلو برویم.